Dla Ukraińców przez dziesięciolecia kultywowano formę świadomości, która miała zniszczyć osobowość, osobę wolną. Wojna, terror, sztuczny głód, represje.
Podczas pierwszej wojny światowej ziemie ukraińskie stały się jednym z głównych teatrów wojny między Austro-Węgrami a Imperium Rosyjskim. A sami Ukraińcy, podzieleni między sobą przez granice polityczne imperiów, walczyli po różnych stronach. Brat przeciwko bratu. Podczas pierwszej wojny światowej armia imperium rosyjskiego zmobilizowała się według różnych danych z 3,5 - 4,5 miliona Ukraińców, do armii austriackiej - około 300 tysięcy.
Od początku 1918 r., Od pierwszej próby ustanowienia władzy radzieckiej na Ukrainie, rozpoczęły się represje polityczne. Buty kryzysowe „asvabaditela” przeszły przez nasze ziemie, pozostawiając ślady krwi milionów niewinnych ludzi. Od końca lat dwudziestych do początku lat pięćdziesiątych ponad 2 miliony 880 tysięcy przesiedlonych chłopów i ich rodzin zostało zabranych z Ukrainy.
Głód na Ukrainie w latach 1921-1923 zyskał Zaporoże, Donieck, Mikołajów, Odessę i inne południowe regiony. Przez dziesięciolecia radzieckie podręczniki szkolne pisały, że na początku lat 20-tych, w wyniku suszy, głód nastąpił tylko w regionie Wołgi. Zostało to ogłoszone wtedy i przed światem zachodnim, skąd Lenin i jego współpracownicy poprosili o pomoc żywnościową w imieniu regionu. Moskwa milczała jednak o tym samym głodzie, który ogarnął południową Ukrainę. Tymczasem Ukraina była masowo eksportowana do północnej Rosji i na eksport.
Na początku stycznia 1922 r. Liczba głodnych Ukraińców osiągnęła 1890000 osób, w czerwcu - 4103 tys. Jeśli w okresie styczeń-marzec 1922 r. W Chersoniu urodziło się 918 osób, wówczas zmarło - 5405 osób. odszedł - 7323.
Masowy głód na Ukrainie w latach 1921-1923 był spowodowany eksportem chleba z Ukrainy do Rosji przez władze radzieckie i był systematyczną strategią niszczenia narodu ukraińskiego. Rząd bolszewicki, stosując politykę wojennego komunizmu, czerwony terror na Ukrainie, faktycznie rozpoczął etniczną wojnę z Ukraińcami. Kolejnym etapem strategii reżimu bolszewickiego było osiedlenie pustych wiosek osadników z Rosji Radzieckiej.
Początek lat 30-tych. Za zakup sprzętu przemysłowego za granicą Związek Radziecki potrzebuje waluty. Możliwe było uzyskanie go tylko poprzez eksport surowców, w szczególności ziaren. Ukraińskie kołchozy wzięły wszystko razem z funduszem zalążkowym. Wiosną 1932 r. Ze stodół chłopskich wypili wszystko do ziaren. Zimą 1932 - 1933 r. Na wsiach ukraińskich rozpoczął się ogromny głód. Jeszcze gorzej niż poprzedni. Jednocześnie rząd radziecki miał znaczne rezerwy zboża w rezerwach i eksportował je za granicę. Zwiększył się eksport ziarna z Ukrainy.
„Była wiosna 1933 roku. Wiśniowe kwiaty, jabłonie, ciepłe, wiosenne dni, ale wiejskie dzieci nie biegały, nie bawiły się, ale siedziały pod płotami z opuchniętymi nogami złożonymi w łóżeczku. Następnie w każdej klasie wiejskiej szkoły zawisło hasło: „Dziękuję towarzyszu Stalin za szczęśliwe dzieciństwo!”
Mieszkańcy zachodniej Ukrainy starali się pomóc produktom. W szczególności pozwolili ciału z jedzeniem Zbrukiem i Bugiem. Jednak na przeciwległym brzegu sowieccy strażnicy graniczni strzelali do ludzi, którzy próbowali podnieść te ciała. Obszary głodu otaczają wojska. W istocie była to blokada.
Odnotowano pojedyncze przypadki tzw. „Głodnych buntów”, kiedy ukraińscy chłopi walczyli z uzbrojonymi oddziałami NKWD.
7 sierpnia 1932 r. Prawo „O pięciu uszach” zostało przyjęte przez samego Stalina. Założył kradzież zbiorowej i spółdzielczej własności „strzelanie z konfiskaty” lub „uwięzienie na okres co najmniej 10 lat wraz z konfiskatą całego mienia”.
Zgodnie z danymi z badania naukowego i demograficznego całkowita liczba strat ludzkich w Hołodomorze wynosi 3 miliony 941 tysięcy osób. Według innych danych, tylko 32 do 33 lat ciężkiej agonii głodowej zmarło z 7 do 10 milionów Ukraińców. Nikt nie zna dokładnej liczby, ponieważ dokumenty zostały zajęte, zniszczone, sfałszowane: przyczyny śmierci zostały zarejestrowane nie przez głód, ale przez coś innego. A śmierć dzieci poniżej pierwszego roku życia w ogóle nie była rejestrowana.
W 1934 r. Chłopi z Rosji i Białorusi zaczęli przesiedlać się do ukraińskich wiosek, głodni głodem.
Z apelu jednego z towarzyszy Stalina - członka Biura Politycznego, drugiego sekretarza Komitetu Centralnego CP (b) ONZ. Khatayevich: „Ten rok stał się sprawdzianem naszej siły i wytrzymałości. Głód udowodnił im, kim był właściciel. Wygraliśmy wojnę.
Od głodu, masowych represji i deportacji Ukraina straciła więcej życia niż podczas pierwszej wojny światowej i wojen domowych wziętych razem. Sąd uznał siedmiu najwyższych przywódców ZSRR i Ukraińskiej SRR winnych Hołodomoru w wieku 32–33 lat.
A jeśli Niemcy, uznając wyzysk wywożonych podczas II wojny światowej do ciężkiej pracy ludzi, wypłacą im emerytury, Kreml kategorycznie nie zgodzi się na uznanie faktu Hołodomoru. I do niedawna ich okłamywali, było to właściwe. W 2010 r. Po przemówieniu Janukowycza w PACE wyrzucił oklaski rosyjskiej delegacji frazą: „Uznanie Hołodomoru za fakt ludobójstwa niektórych ludzi jest złe i niesprawiedliwe. To była ogólna tragedia narodów, państw, które są częścią ZSRR. ”
Przypominamy, że 24 kraje oficjalnie uznały Hołodomor za ludobójstwo narodu ukraińskiego.
Hołodomor w połączeniu z represjami miał na celu położenie kresu istnieniu Ukraińców jako odrębnego narodu z jego tradycjami i kulturą. Ofiary reżimu zostały wywiezione, ranne lub po prostu zastrzelone bez procesu i śledztwa. Wszystko, co było związane z tradycjami i kulturą ludu, władze sowieckie były również uważane za wrogie.
Tak więc w grudniu 1933 r. Na plenum Ogólnoukraińskiego Komitetu Związku Zawodowego Pracowników Sztuki komunistyczny apostoł nazwał ukraińskie ludowe instrumenty muzyczne kobza i bandury „wrogiem klasowym”. Zimą 1934-35 po pierwszym ogólnoukraińskim kongresie lirycznych i bandurskich graczy, pod pretekstem podróży do Kongresu Pieśni Ludowych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, który miał się odbyć w Moskwie, wszyscy uczestnicy zostali załadowani do eszelonu. Następnie oddział specjalnej sekcji NKWD ukraińskiej SRR wypędził ich z wagonów do pasa leśnego, gdzie wcześniej wykopano rowy. Wyłożenie ślepego, kobzarowa i ich młodych kierowców w jednej linii zostało zastrzelonych. I ciała zostały rzucone wapnem i polane na ziemię. Spłonęły instrumenty muzyczne.
Władze radzieckie pokazały również swoją obecność i rozwój starych i budowę nowych więzień. Ponad 50 000 więźniów politycznych zostało zabitych w więzieniach Galicji w latach 1939–40. Kim byli ci więźniowie? Krwawi przestępcy, recydywisty? Głównie chłopi, młodzież, ukraińska inteligencja. Głównie przedstawiciele klasy średniej, prawnicy, lekarze.
Wraz z nadejściem Lwowa 21 czerwca 1941 r. Wczorajsi sojusznicy bolszewików - naziści, „chwalebna” Armia Czerwona opuściła miasto praktycznie bez walki. Pierwszy akt nowych władz niemieckich otworzył więzienie i przygotował ogólny przegląd ciała, torturowanych NKWDistów. Pokaz trupów śladami straszliwych tortur sprawił, że miasto zadrżało z przerażenia.
Ale naziści oczywiście nie byli wyzwolicielami. Nie są gorsze niż bolszewicy do sprawy. Na ziemi jednostki SS niszczyły ludzi w całych wioskach. Po zdobyciu Ukrainy przekształcili ją w kolonię niemiecką, rozczłonkowaną na cztery części, które podlegały różnym organom administracyjnym. W latach 1941-1944 z ZSRR do Niemiec 2,8 miliona młodych ludzi zostało zabranych do ciężkich miejsc pracy. Z tych (!) 2,4 miliona to Ukraińcy.
Druga wojna światowa to kolejna straszna tragedia, która doprowadziła do licznych strat Ukraińców. Przez pięćdziesiąt lat z ławki szkolnej byliśmy zmuszeni myśleć, że wraz z „braterskimi” n ludźmi „prowadziliśmy Wielką Wojnę Patriotyczną przeciwko hitlerowskim najeźdźcom”. W rzeczywistości jednak Ukraina znajdowała się między dwoma totalitarnymi reżimami - nazistami i komunistami. Ostatni, po wyzwoleniu naszych miast i wsi z wojsk niemieckich, kontynuował politykę wyzwalania Ukrainy od Ukraińców.
Na „wyzwolonym” terytorium Ukrainy zimą 1946-1947 ponownie zaczął się głód. W zachodniej Ukrainie, która jeszcze nie otrzymała tak sztywnej kolektywnej farmy i państwowej farmy, ludzie nie głodowali.
„Po wojnie nie zamknęliśmy drzwi. Poszli i poszli. Szef jest głodny. Matki były owinięte jakimś bełkoczącym dzieckiem. Małe były mocno nadmuchane przez głód brzucha, głowy w strupach i wszy. Ludzie pochodzili ze wschodniej Ukrainy, z Rosji: regionu smoleńskiego, Woroneża. Poproszono o jedzenie Chłopi, choć żyli skromnie, dzielili się tym, co mogli. Korzystnie podawano ziemniaki. „Banderivtsi” ich nie dotknął ”.
Naoczny świadek: Babcia Lesya jest mieszkanką wioski Zarudtsi. Obwód lwowski
Głód w latach 1946–1947 spowodowany był nie tylko wojną, powojenną klęską plonów, ale także planowanym działaniem stalinowskiego Biura Politycznego. W 1946 r. Eksportowano 350 000 ton zboża do Rumunii, w 1947 r. - 600 tys. Ton zboża do Czechosłowacji, w ciągu tych dwóch lat Polska otrzymała od Związku Radzieckiego 900 tys. Ton zboża. A to na tle faktu, że w pierwszej połowie 1947 roku na Ukrainie oficjalnie zarejestrowano 130 przypadków kanibalizmu związanego z głodem.
Tak, nie było głodu na Zachodniej Ukrainie. Były jednak brutalne represje ... Pół miliona Ukraińców deportowano dopiero w latach 1946-1948. Według oficjalnych danych, prawie 104 000 członków OUN i ludzi, którzy współpracowali z rebeliantami, zostało aresztowanych na Zachodniej Ukrainie w latach 1944-1953. Nawiasem mówiąc, działalność żołnierzy UPA (i walczyli na dwóch frontach - przeciwko okupantom niemieckim i radzieckim) nie ograniczała się do ziem zachodnich, ale była prowadzona z dala od Zbruchu, we wschodnich i południowych regionach Ukrainy.
W lutym 1948 r. Prezydium Rady Najwyższej ZSRR przyjęło zarządzenie „O ewakuacji z Ukraińskiej SRR osób, które wykradają się z pracy w rolnictwie i prowadzą antyspołeczny sposób życia”. Ci, którzy podlegali deportacji, zostali zabrani na Syberię. Ofiary dekretu z reguły zachorowały, wdowy z dziećmi, inwalidowie wojenni, osoby starsze.
Mało znany fakt: w 1949 r., Przed 70. rocznicą rocznicy Stalina, żołnierze, inwalidowie II wojny światowej zostali rozstrzelani w ZSRR. A tych, którzy nie zostali zastrzeleni, zabrano na odległe wyspy Północy i głuche zakątki Syberii. Nawet istniał obóz dla osób niepełnosprawnych II wojny światowej. Znajduje się na wyspie Balaam (północna część jeziora Ładoga).
W drugiej połowie 1956 r. Rozpoczęły się nowe represje polityczne na Ukrainie. Były one związane z potępieniem zbrojnej interwencji wojsk ZSRR na Węgrzech. Dla oświadczenia solidarności i krytyki polityki KPZR wielu oskarżonych przyszło na ławkę. Więcej więźniów politycznych pojawiło się wśród naukowców, wykładowców, twórczych intelektualistów, pisarzy i dziennikarzy.
Te represje, jak wiemy, nie były ostatnimi dla naszych ludzi.
Ukraińcy w ciągu ostatniego stulecia przeżyli bezprecedensowe okropności ludzkości w historii totalitarnego reżimu, wojny, głodu. Tak więc wróg zniszczył naszą pamięć, zniszczył poczucie własnej wartości, zniekształcił świadomość.
Ale nie tylko przeżyliśmy. Jesteśmy zahartowani. Jak metal w ogniu. Staliśmy się silni i przynieśliśmy to światu. A co najważniejsze - dla siebie. Dzisiaj nasz zewnętrzny wróg wreszcie pokazał, kim naprawdę jest. Dzisiaj wnuki głodnych i bosych, które głodowały w latach 1946-47 z wyciągniętą ręką w wioskach zachodniej Ukrainy, teraz krzyczą z rogu na gardle „Bandera nie pryyot”. Biedny duch ... Przepraszam za ciebie.
Teraz nie będziemy obojętni ani pokorni. Staliśmy się wystarczająco mądrzy, aby zidentyfikować, kto jest kim. I jesteśmy wystarczająco silni, aby wygrać. A co najważniejsze, wiemy, że są godni lepszego życia.
Kameneva Oksana
40. Kim byli ci więźniowie?Krwawi przestępcy, recydywisty?
